شناسایی وپهنه بندی مخاطرات دامنه ای (با تاکید بر حرکات لغزشی)محور ارتباطی مریوان-سنندج با استفاده از منطق فازی

چکیده یکی از راه کارهای مهم کاهش خسارت های ناشی از وقوع زمین لغزش،دوری جستن از مناطق دارای خطر است. در سال های اخیر پهنه بندی خطر زمین لغزش با روش های مختلفی از جمله روش ارزش اطلاعاتی،روش تراکم سطح و فرایند سلسله مراتبی انجام شده است. بسیاری از این روش ها بر اساس شرایط خاص منطقه انتخاب می شود. محدودیت استفاده از اعداد محققین را برآن داشت که از مجموعه های فازی برای بیان وزن عوامل موثر در این فرایند، استفاده کنند. مزیت این تئوری آنست که به جای یک عدد دامنه ای از اعداد با درجه امکان متفاوت مشارکت در وقوع زمین لغزش در نظر گرفته می شود. هدف این تحقیق،پهنه بندی خطر زمین لغزش با استفاده از منطق فازی در جاده ارتباطی مریوان – سنندج است. منطقه مورد مطالعه در استان کردستان با وسعت 1281 کیلومتر مربع و در موقعیت ´´26´07°47تا ´´36´07°47 طول شرقی و ´11´23°35 تا ´´56´32°35عرض شمالی واقع شده است. عوامل موثر بروقوع زمین لغزش در منطقه شامل ارتفاع،شیب،جهت شیب،فاصله از گسل،واحدهای سنگ شناسی،فاصله از آبراهه،فاصله از جاده،کاربری اراضی،پوشش گیاهی،خاک و بارش هستند. وزن دهی به هر معیار با استفاده از روش نسبت فراوانی (frequencyratio)انجام شد. نقشه های هم پوشانی حاصل از فازی سازی در قالب عملگرهای گامای مختلف فازی به صورت نقشه های خطر زمین لغزش با هم مقایسه شدند. شاخص جمع کیفی (qualitysum) نشان داد که از میان گاماهای مختلف، گامای 0.8 با qs برابر با 0.05 نقشه خطر زمین لغزش در منطقه را با بهترین تفکیک طبقات خطر،تولیدمی کند. واژگان کلیدی:زمین لغزش،منطق فازی،جاده ارتباطی مریوان- سنندج،شاخص جمع کیفی